हृदयांशु || भाग - ०३

हृदयांशुच्या आयुष्यातला अत्यंत सुंदर काळ. आणि का नसावा? पंचविशीतला हृदयांशु. Graduation पूर्ण झाल्यावर गेली दोन-अडीच वर्षे नोकरी करणारा. म्हणजे थोडक्यात लग्नाच्या बाजारातील एक उत्तम उमेदवार. दिसायला राजबिंडा. ऑफिसमध्ये सगळे त्याला जय म्हणूनच हाक मारायचे. 

"लग्नाचे वय झालेय आता तुझे. छानशी पोरगी पटव आता. इतक्या पोरी तुझ्यासाठी जीव टाकत असतात आणि तू. असा कसा रे तू?"

"हो लग्न करायचे आहेच. मुली मागे लागतात तेही कबूल. पण त्यातली कोणतीच मला भावत नाही हो. काय करू? म्हणजे अशी एकही पोरगी आजवर मनात ठसली नाही हो."

हे आणि असे संवाद हृदयांशु घरच्यांसोबत आणि मित्रांसोबत सतत चालत असत. 

आज ऑफिसमध्ये एक Interview होता. Marketing Department ला एक Data Entry साठी Post open होती. आणि तो Interview घेणारा Head आज सुट्टीवर होता. त्यामुळे HR असणाऱ्या निहारने ही जबाबदारी हृदयांशुवर टाकली होती. Interview घ्यायला जाताना त्याने सहज Reception Area मध्ये नजर फिरवली. तिथे दोघी तिघी मुली बसल्या होत्या. सगळ्या आपापल्या फाइल्स घेऊन अस्वस्थपणे आपल्याला बोलावण्याची वाट बघत बसलेल्या. हृदयांशुने एकेक करून Interview घ्यायला सुरुवात केली. पहिली मुलगी आत आली. बऱ्यापैकी Confident वाटत होती. विचारलेल्या सगळ्या प्रश्नांची तिने उत्तरे देण्याचा प्रयत्न केला. त्यातली बरीचशी चुकली पण तरीही तिचा आत्मविश्वास तसूभरही ढळला नव्हता. 

'वाह्! हे जमायला पाहिजे राव आपल्याला.' हृदयांशुने तिला पुढच्या मुलीला आत पाठवायला सांगितले. दुसरी आलेली मुलगी ठीक होती. भरपूर मेकअप करून आली होती आणि तिचा Perfume..त्याने तर हृदयांशुला सटासट शिंका यायला लागल्या. जुजबी प्रश्न विचारून त्याने तिला जवळपास हाकललीच. आणि मग जेव्हा तिसरी मुलगी आत अली तेव्हा तो तिच्याकडे पाहतच राहिला. एकदम शांत आणि सोज्वळ चेहेरा. जणू काही गौराईच. 'साधासा चुडीदार, केस फार लांब नाहीत तरीही त्याची वेणी घातलीय. कानात काही नाही, हातात काही नाही. कपाळावर छोटीशी टिकली. बस्स. पण तरीही किती छान दिसतेय ही मुलगी.' 

तिचा Interview मात्र हृदयांशुने अगदी शिस्तीत घ्यायला सुरुवात केली. म्हणजे अगदी नाव काय? पासून सुरुवात झाली. आणि हे निहारच्या लगेच लक्षात आले. 

"नाव काय तुमचे?"

"राही" "राही देशपांडे"

"आपण पुण्याच्याच आहेत का?"

"हो. मी पुण्याचेच आहे."

"कुठे झाले शिक्षण?"

"सरदार परशुरामभाऊ कॉलेज"

मग थोडे कामासंबंधात प्रश्न विचारायला सुरुवात केली त्याने. जे येत होते त्याची व्यवस्थित उत्तरे दिली राहीने. पण जे येत नव्हते ते तिने स्पष्ट सांगितले 'मला माहिती नाहीये/ मला माहिती आहे पण आत्ता आठवत नाहीये मला'

"मग आणि छंद काय तुमचे?"

"मला लिहायला आणि वाचायला आवडते, पेंटींग करते मी."

"अच्छा म्हणजे तुम्ही लेखिका आहेत तर?"

"नाही मी वाचते आणि त्यातले जे आवडते ते स्वहस्ते उतरून काढते."

"अरे वाह्! छान"

"बाकीचे प्रश्न HR सर विचारतील."

"हॅलो मिस राही, तर तुम्ही पुण्याच्या SP College मधून डिग्री घेतली तर."

"नाही. डिग्री मी सावित्रीबाई फुले पुणे विद्यापीठातून घेतली. मी शिक्षण सरदार परशुरामभाऊ कॉलेजमधून घेतले."

"बर. ठीके मग बाकी प्रश्न सरांनी विचारले आहेतच तर कळवतो आम्ही तुम्हाला. तुमचा नंबर आहेच आमच्याकडे. आम्ही करू तुम्हाला कॉन्टॅक्ट. थँक यु ."

"थँक यु सर. बाय सर"

"बाय राही"

"जय लेका गेली ती बाहेर. काय चालू होता हे साहेब?" निहार वदे 

"कुठे काय काहीच तर नाही" नजर चोरत हृदयांशुने उत्तर दिले 

"जय  लेका मला फसवू नकोस हा तू . खरं सांग, आवडली ना ती तुला?"

"निहार, मी जातो आता मला पुष्कळ काम आहे. बाय." निहारच्या अश्या डायरेक्ट अटॅकवर तिथून काढता पाय घेण्याशिवाय हृदयांशुला दुसरा पर्यायच नव्हता. 

हृदयांशु आज जाम खुश होता. आज राही ऑफिस मध्ये जॉईन होणार होती. 

आज सक्काळी जिम मध्ये साहेबांनी बायसेप्स मारले होते त्यामुळे भरीव दंड/बायसेप्स/डोले उठून दिसतील असा मस्त डार्क मरून कलरचा शर्ट आणि Black Trouser. ऑफिसमध्ये गेल्यावर त्याचे वेलकम राहीच्या गोड अश्या स्मितहास्याने झाले. खूप छान वाटले हृदयांशुला. 'खरी गुड मॉर्निंग झाली आज.' 

क्युबिकलमध्ये गेल्या गेल्या  त्याला निहारने त्याच्या केबिन मध्ये बोलावले. 

"गुड मॉर्निंग जय"

"व्हेरी गुड मॉर्निंग निहार. आज सकाळीच आठवण काढलीस?"

"जय अखेर आज तो दिवस उजाडला आहे ज्याची तू आतुरतेने वाट पाहत होतास."

" " हृदयांशुच्या पोटात गोड़ गुलाबी फुलपाखरे उडत होती. 

"जय, तू आजपासून आपल्या Companyचा Business Analyst म्हणून काम बघणार आहेस. कालच सरांनी मेल केलीये. तुलापण पाठवतो डिटेल्स .इथून पुढे तुझे रिपोर्टींग मिहीर सरांना असेल."

"म्हणजे आता माझी बसण्याची जागा...  बदलणार?"

"जय, अरे तुला तेच हवे होते ना? का रे नाही का करायचे तुला हे काम?"

"नाही तसे नाही. ठीक आहे. आता काय बदलतो जागा. कुठे बसायचे मी आजपासून? "

'एका डिपार्टमेंट मध्ये नसलो म्हणून काय झाले? Company तर एकाच आहे ना आपले'

"बस काय भावा, लेका तुझी जागा तीच ठेवलीये मी. मला माहितीये तुला नाही बदलायची ती जागा आता."

"Thanks यार Thank You so much निहार."

"जा आता, आणि हा एक काम कर ना, जाता जाता Reception Area मध्ये ती मुलगी बसलेय तिला जरा इकडे पाठवतोस का? जरा Guide कर ना तिला प्लीज."

"अरे नक्की. thanks again"

राही आणि हृदयांशु बरोबर आमने-सामनेच बसत होते आणि दोघांच्यावर लक्ष ठेऊन होत्या त्या मनीषा मॅडम. 

हळू हळू राही ऑफिस मध्ये रुळत होती. तसे राही आणि हृदयांशु मध्ये पण आईस ब्रेक होत होता. जरा अडले काही कि ती तिच्या 'सरांना' विचारायची. राही आणि हृदयांशुने आता नंबर पण एक्सचेंज केले होते. चॅटिंग वगैरे सुरु होतेच. पण फार काही गाडी पुढे सरकत नव्हती. ती त्याला नवीन काय शिकता येईल त्याबद्दलच विचारायची आणि तो भरभरून माहिती द्यायचा. तो तिला नवीन काय वाचले का? पेंटिंग वगैरे सुरु आहे का विचारायचा आणि ती जेव्हढ्यास तेव्हढे उत्तरे द्यायची. 

'कशी सरकायचे गाडी पुढे? रोज नुसते गुड नाईट बोलून पुढे कसे जाणार गाडी?' हृदयांशु रोज रात्री झोपताना विचार करायचा. 'काय करावे बरे? ती ऑफिस मध्ये बोलत राहिली तर बऱ्याच गोष्टी काळातील तिच्याबद्दल. तिच्या आवडी-निवडी काळातील'

त्यातच एक बातमी आली. त्यांच्या मिहीर सरांना अर्थात Company चे Owner मिहीर सरदेसाई ह्यांना Youngest Businessman of the Year असा किताब मिळाला होता. आणि त्याची Ceremony आणि Celebration चेन्नईला असणार होते. सरांनी त्यांच्या सगळ्या टीमला तिकडे आमंत्रण दिले होते. काही Juniors ज्यांना त्यांच्या खाजगी कारणांमुळे जाणे शक्य नव्हते अश्यांवर जबाबदारी टाकून सर्वांचे चेन्नईला जायचे ठरले होते. जास्ती दिवस राहणे शक्य नसल्याने सर्वांसाठी Flight Bookings करण्यात आले. चेन्नईला छानश्या Beach Resort वर सगळ्यांसाठी Rooms Book केल्या होत्या. पहाटे 4 वाजताची Flight होती आणि सर्वांनी पहाटे २ वाजेपर्यंत पोहोचणे गरजेचे होते. 

"मनीषामॅडम मी Cab Book करतोय. तुम्हाला  करू का Pick?"

"हं. चालेल कर. किती वाजता निघावे लागेल रे?"

"अं .... बघा ४ची फ्लाईट आहे तर २ला रिपोर्ट करावे लागेल. ट्रॅफिकचा विचार करता .... आपल्याला साधारण अकरा साडेअकराच्या दरम्यान निघावे लागेल."

"बापरे! एवढ्या रात्री?"

 आपले गोल डोळे आणखीच विस्फारून चित्कारणाऱ्या राहीकडे हृदयांशु एकटक पाहतच राहिला. 

"हो अगं आपल्याला  लागणार नाही का? काय गं तू कशी येणार आहेस?"

"मॅडम अहो लक्षातच  माझ्या आपल्याला एवढ्या रात्री निघावे लागेल ते. आता? कशी येऊ मी?"

"जय आपणच घेऊन जाऊयात हिला. एकटीच कशी येणार ही? काय गं कुठे राहतेस तू?"

"मी धायरीत राहते."

"ठीक. जय असे कर. तू  राहीला घेऊनच माझ्याकडे ये."

"ठीक आहे. त्यानुसार मी कॅबला वेळ देतो."

ठरलेल्या वेळेला राही हृदयांशुची  घराबाहेर येऊन थांबली होती. सुटसुटीत असा साधासा चुडीदार  तिने.   तरीही सुंदर दिसत होती. हृदयांशुची तर तिच्यावरून नजरच हटत नव्हती. हृदयांशुच्या लक्षात न आल्याने त्याने कॅब शेअरिंगमध्ये बुक केली होती. राहीनंतर कॅबचा  पीक-अप  होता. एका मुलाला घेऊन मग पुढे मनीषामॅडमकडे जायचे होते. तो मुलगा राहीशेजारी बसल्यावर नकळतच हृदयांशुने हलकेच राहीला आपल्याबाजूला ओढले. राहीला त्याचे असे प्रोटेक्टिव्ह असणे सुखावून गेले. मनीषामॅडमना घेऊन कॅब विमानतळावर पोचली. सर्व सोपस्कार आटोपून सगळे जेव्हा विमानात बसले तेव्हा राहीच्या शेजारी मनीषामॅडम, आणि त्यांच्या शेजारी हृदयांशु. ती पहिल्यांदा विमानात बसत असल्याने त्या  तिला खिडकी कडेला बसायला दिले. तिलाही सुरुवातीला मज्जा वाटली पण मग खिडकीतून खाली बघताक्षणीच डोके गरगरले. मग तिने मॅडमना रिक्वेस्ट केली आणि दोघांच्या मध्ये बसली. जसे विमान सुरु झाले तसे राहीच्या पोटात गोळा  आला. तिने हृदयांशुचा हात घट्ट धरून ठेवला.  तिला असे घाबरलेले पाहून तिला धीर देण्यासाठी हृदयांशुने तिच्या हातावर आपला हात हलकेच दाबला. आणि तिच्याशी गप्पा मारायला सुरुवात केली. 

"ए तू किशोर कुमारची गाणी ऐकतेस का ग?"

"किशोर कुमार? त्याचा काय संबंध संबंध?"

"अगं सांग तरी."

"हो ऐकते तर. किशोर कुमारची गाणी कोण नाही ऐकत?"

"आहे माझा एक मित्र. तो नाही ऐकत किशोर कुमार. ते जाऊदेत. तुझे फेवरेट कोणते?"

"अगं बाई, असं एकदम एकच गाणे कसे सांगणार ना?"

"सांग ना एक कोणतेही तुझे आवडते."

"किसी की मुस्कुराहटों पे हो निसार

 किसीका दर्द मिल सके तो ले उधार 

 किसीके वास्ते हो तेरे दिल में प्यार 

 जीना इसी का नाम है"

राहीच्या ह्या उत्तरावर हृदयांशुने लगेच शीळ वाजवायला सुरुवात केली. त्याचे बघून पलीकडच्या बाजूला बसलेला निहारपण सुरु झाला. सोबत आलेले वैशाली, अंजली, अभिजित, धीरज, शिवराज सगळेच गाऊ लागले. ते बघून राहीसुद्धा जोरजोरात गाणे गाऊ लागली. तिला मनीषामॅडमनि साथ दिली. ह्या सगळ्यात राहीला कळालेच नाही विमान उंच आकाशात कधी स्थिरावले ते. 

"सर तुम्हाला कोणते गाणे आवडते?"

राहीच्या ह्या प्रश्नावर हृदयांशुने एक लिस्टच सांगितली. 

"असं नाही सर म्हणून दाखवा ना."

"अगं, काही काय अगं"

"सर प्लीज ना, निदान गुणगुणूनतरी दाखवा ना"

"अगं इथे नको प्लीज. लोकं बघतात प्लीज नको ना"

"ठीकेय पण मग चेन्नईला?"

"हो नक्की."

हळूच एकमेकांच्या कानात बोलताना दोघांनाही हे कळलेच नाही कधी निहारने त्या दोघांचे फोटो काढले. हातात हात धरलेले एकमेकांच्या अगदी जवळ आणि चेहेऱ्यावर निखळ आनंद. 

'काय सुरेख आलेत हे फोटो. निहार मित्रा आयुष्यभराचे उपकार केले आहेस तू माझ्यावर. माझे आणि राहीचे इतके सुंदर फोटो. पहिले आणि शेवटचे. राही .. माझे पहिले आणि शेवटचे प्रेम. राही अगं तब्बल ४ वर्षे आणि ५ महिन्यांनी भेटलो आपण आज. कित्ती बारीक झाली आहेस अगं तू. माझ्या ह्या हिऱ्याची चमकच हरवली आहे. काय झाले आहे तुला? तू ठीक आहेस ना ग? त्यादिवशी तुला फेसबुकवर बघितले कित्ती मस्त वाटले अगं. पण तु बोलायला आलीस आणि मला हृदयांशु म्हणालीस. तिथेच कळाले काहीतरी गडबड आहे.'