हृदयांशु || भाग – ०२

"Hi, राही कशी आहेस?"

हृदयांशुचे हे शब्द राहीच्या कानात शिरतच नव्हते. दारात हृदयांशुला बघून राही जमिनीला खिळून राहिली. विस्फारलेल्या डोळ्यांनी हृदयांशुला बघणाऱ्या राहीचे मन पूर्णपणे Blank होते. हा इथे कसा, का, कुठून आला हे असले प्रश्न तिला त्या क्षणी नाही पडले. इतके वर्ष स्वतःला आपल्यापासून तोडलेल्या हृदयांशुला आपण आपल्या डोळ्यांनी बघतोय हेच तिला पटत नव्हते. 

"राही" रंगाने दात ओठ खात हाक मारली तेव्हा ती एकदम भानावर आली. खरेतर थोडी दचकलीच पण सावरले तिनी स्वतःला. 

"H..Hi, Hi अंशु. ये ना आत ये. दारात का उभा. ये आत ये."

"या बसा. बऱ्याच दिवसांनी भेटल्यामुळे थोडी बावरली आहे ती. राही, पाहुण्यांना पाणी दे."

कापऱ्या हातांनी पाणी देणाऱ्या राहीच्या सर्वांगाला घाम फुटला होता.  

हृदयांशुच्या नजरेतून हे सुटले नाही. 

"बस ना राही. अगं त्या पाण्याची खरी गरज तर तुला आहे. रिलॅक्स हो अगं. बैस." 

"अगं राही बैस तो एवढं म्हणतोय तर बैस तुसुद्धा."

रंगांच्या नजरेतले विकार झेलत झेलत राही सोफ्यावर बसली. वातावरणातला ताण हलका करण्यासाठी  हृदयांशुने काहीतरी जोक मारला. काय जोक केला ते राहीच्या कानापर्यंत पोचलाच नाही. किंबहुना तिचा मेंदु इतका शाॅक मध्ये होता की कोणतेच आवाज अॅक्सेप्ट करत नव्हता. प्रचंड भीती भरली होती तिच्या मनात. 

"राही तू ठीक आहेस ना?"  

"राही अगं काहितरी बोलतोय तो. लक्ष कुठे आहे तुझे?" रंगाने तिच्या दंडाला धरून तिला गदगदा हलवत रंगाने विचारले. 

"अं ... सॉरी माझं लक्ष नव्हते. तुम्ही दोघे बोलत बसा, मी काही खाण्या-पिण्याचे बघते."

तिथून उठून राही आत निघून गेली. हृदयांशु इथे कसा? ह्या प्रश्नाने बिचारी राही ग्रासून गेली होती. पुढची दमदार हाक येण्याआधी तिने बनवलेले पदार्थ प्लेट  बाहेर सर्व्ह केले आणि किचनमध्ये येऊन बसली. जरा निवांत आणि शांत वेळ मिळाला आणि मग तिचा मेंदू काम करू लागला. 

' हा अंशु इथे कसा आला? ह्याला रंगाने इथे बोलावले? पण रंगा ह्याला कसा काय ओळखतो? काय प्रकार आहे हा?'

'अंशु इथे कसा काय? त्याच्या समोर गेले तर त्याला कळेल सगळे. काय करावे बरे? मी आता माझ्या भावना त्याच्या पासून  ठेवू शकत नाही'

'पण अजूनही इतक्या वर्षांनीदेखील अंशु तसाच आणि तितकाच handsome दिसतोय नाही. त्याचे ते डोळे. वाह! असे वाटते कि पाहतच बसावे त्याच्याकडे डोळ्यात डोळे घालून. त्याचे नाक. नेहेमी complex  देते मला, ह्याचे नाक. अरे ह्याने मिशी वाढवलीये. Militaryman सारखी. मला आवडते आर्मीवाल्यांच्यासारखी मिशी. त्यानेच तर अंशू जास्ती handsome दिसायला लागलाय.'

' पण अंशु आलाय बरंच झालं. कदाचित देवानेच त्याची आणि रंगाची कुठेतरी भेट घालून दिली असावी. माझ्यासाठीच देवांनी रंगाला पाठवले असणार. बाप्पा थँक यु बाप्पा. आता अंशूच्या येण्याचा मी योग्य वापर करून घ्यायला हवा.'

"राही अगं हा निघातो म्हणतोय." रंगाचा आवाज ऐकला की राहीला धडकीच भरत होती. फक्त आजच नाही कायमच त्याचा आवाज ऐकला की राही अशीच थरथर कापत असे. आत्ताही हे असेच झाले. रंगाने हाक मारल्याक्षणी राही अशीच थरथर कापायला लागली. अशीच थरथरत स्वतःवर कसाबसा ताबा मिळवत राही हॉलमध्ये आली. हृदयांशुला व्यवस्थित हसून निरोप राही म्हणाली "येत रहा अधूनमधून" 'मला भेटायला' हे शब्द जरी ती तोंडातल्या तोंडात बोलली तरी हृदयांशुने ते ऐकलेच. कसा नाही ऐकणार राहीला त्याची गरज आहे आणि त्याच्यापर्यंत तिची हाक पोचणार नाही असे कधी व्हायचे नाही. 

राहीच्या घरातून बाहेर पडल्यावर हृदयांशुची खात्रीच पटली की राही खूप मोठ्या संकटात अडकलेली आहे. फेसबुकवर आपल्याशी बोलणारी व्यक्ती ही राही नसून दुसरेच कुणीतरी आहे हे जेव्हा राहीच्या आयडी वरून 'हृदयांशु' अशी साद आली तेव्हाच कळाले होते. 

'आता कसेही करून राहीशी बोलायला हवे पण तिचा नवरा. त्याने तर आज तिला त्याच्याशी बोलूच  नाही. काय करावे?'

विचार करत करत हृदयांशु त्याच्या घरी पोचलादेखील. त्याने ठरवले तेच करायचे जे तो राहीकडून शिकला होता. 

'मेडिटेशन. meditation is the solution for all. Just  sit and relax. concentrate on yourself. try to hear your inner voice. Inner peace. Try to get inner peace.' राहीचे हे वाक्य हृदयांशु कधीच  शकला नव्हता. हे वाक्यच काय राहीचा एक अन एक शब्द त्याच्या लक्षात होता. शकणार होता तो ते मंतरलेले दिवस. सोनेरी, मखमली, मोरपिशी, गुलाबी दिवस होते ते. हृदयांशुच्या आयुष्यातला अत्यंत सुंदर काळ होता तो.